“جُهَیمان العُتَیْبى” در طلیعه‏ ى محرّم ۱۴۰۰ (= آذر ماه ۱۳۵۸)، هنگامى که هنوز تمامى حجّاج خانه‏ ى خدا به کشورهاى خویش باز نگشته بودند؛ صدها تن مرد مسلّح، از مردم وهّابى مسلک عربستان به رهبرى “جُهَیمان العُتَیْبى” با برنامه ریزى قبلى، مسجد الحرام را تصرّف کردند و با نیروهاى انتظامى دولت سعودى، به سختى درگیر شدند. شورشى‏ها از ظهور “محمّد بن عبد اللَّه القَحْطانى” برادر زن “جُهَیمان العُتَیْبى” به عنوان “مهدى موعود” خبر دادند. در پى این حادثه چندین روز مسجد الحرام در اشغال مهاجمان بود؛ تا این که دولت عربستان با امداد از مستشاران نظامى فرانسوى، مقدار زیادى آب نمک را به داخل صحن مسجد هدایت کرد؛ به طورى که تمامى صحن مسجد و زیرزمین‏هاى اطراف از آب نمک مملو شد. سپس برق فشار قوى به صحن مسجد وصل کرد؛ به خاطر وجود آب نمک – که نقش هادى قوى را بازى مى‏کند – تمامى کسانى که در صحن مسجد یا در زیرزمین‏ها سنگر گرفته بودند، دچار برق گرفتگى شدند و هلاک گردیدند. به دنبال این کار زره‏پوش‏هاى ارتش عربستان از زمین و هلیکوپترها از هوا به مهاجمان داخل مسجد هجوم بردند و با کشتن اشغالگران به ماجرا خاتمه دادند.[۲۲ ]ولى پیامد این ماجرا در محافل وهّابى‏ها چه در مقام رد یا اثبات مهدویّت هنوز ادامه دارد. به عنوان نمونه در پى آن حادثه، شیخ “عبد اللَّه بن زید آل محمود” رئیس دادگاه‏هاى شرعىِ کشور “قطر” رساله‏اى به نام “لا مهدیّ یُنتَظر بعدَ الرَّسول خَیرِ البشر” نوشت و در شهر “دوحه” پایتخت قطر انتشار داد. به فاصله‏ى اندکى شیخ “عبد المحسن بن حمد العَبّاد” عضو هیئت علمى دانشگاه اسلامى مدینه در نقد و ایراد نوشته‏ى فوق، در مجلّه‏ى رسمى آن دانشگاه به نام الجامعة الإسلامیّة تحت عنوان “الرّدّ على‏ مَن کذّب بالأحادیث الواردةِ فی المهدیّ” مقالاتى مبسوط نگاشت.